Eerste stageweek en weekendje Kigoma!

Heee! Hoe gaat ie in Nederland?!
Leuk dat jullie mij zoveel mailtjes sturen, heel leuk om te lezen hoe het normale leven er ook alweer uit ziet ;-).

Onze werkvisums zijn nog steeds niet rond, maar we zijn vorige week al wel begonnen met stagelopen. De studenten hier vragen vaak naar de verschillen tussen Nederlandse en de Tanzaniaanse ziekenhuizen. Verschillen? Volgens mij is het gewoon niet te vergelijken haha.

We mogen zelf beslissen welke dag we op welke afdeling willen meelopen. We kunnen elke minuut van de dag naar een andere afdeling lopen, op pauze gaan of gewoon naar huis gaan. Er is niemand die iets van je verwacht, maar je bent overal méér dan welkom. Je moet dus echt zelf vragen stellen en overal achterna lopen en vooral niet bezwaard voelen dat je inbreuk doet op iemands privacy.

De eerste paar dagen liep ik mee op de Female Ward. Hier liggen meisjes en vrouwen vanaf 5 jaar. Als je rondkijkt op de afdeling valt meteen op dat er weinig oude vrouwen liggen. Veel, héle dunne meisjes met hongerbuikjes. De ik-hoef-een-week-geen-eten-meer-geur komt je meteen tegemoet. Later werd ook duidelijk dat deze van een oude vrouw af kwam. Ik zal niet teveel in detail treden, maar zo’n wond heb ik nog nooit gezien (behalve in de serie ‘the walking dead’ op tv). Het duurde even voordat ik doorhad hoe de anatomie van dit been in elkaar zat. De arme vrouw lag tijdens de wondbehandeling te kronkelen van de pijn in bed, verschrikkelijk zielig.

Per afdeling zijn er meestal twee verpleegkundigen die op hun kont zitten en 1030243924 studenten die alles uitvoeren. Je staat dan ook altijd met z’n 1030243924en toe te kijken als er een verpleegtechnische handeling wordt uitgevoerd haha.

Nog een groot verschil is dat het hier echt roeien is met de riemen die je hebt. Ik heb nu al een paar keer meegemaakt dat de benodigde medicijnen op zijn, het labarotorium niet kan voldoen aan je onderzoeksaanvraag of dat verpleegkundigen niet weten hoe ze moeten handelen. Het is dan ook heel erg moeilijk om te zien dat soms héle jonge kinderen aan het vechten zijn voor hun leven, zonder dat er een actie ondernomen kan worden. Zo stond ik op mijn eerste en tweede dag nog machteloos toe te kijken hoe een zesjarig meisje aan het vechten was voor haar leven, op de derde dag heb ik mogen kijken hoe ze werd afgelegd.. Dan schieten er wel veel vragen door je hoofd als; ‘hoe zou dit meisje zijn behandeld als ze in Nederland woonde, of wat had ik anders kunnen doen?’

De volgende dag gingen we weer met frisse moed naar het ziekenhuis. (we moeten twee grote hekken door en dan zijn we er al). We begonnen de dag met een Clinical meeting. (3x per week, de nachtdienst verteld dan aan alle artsen en een paar verpleegkundigen wat voor bijzondere voorvallen er zijn geweest). Dit duurt zó lang en wordt mega ineffectief uitgevoerd. Zo wordt er een uur gediscusieerd over wat je ‘forehand’ (onderarm) is en wordt alles wel tien keer herhaald. Tijdens deze meeting heb ik wel mooi tot tien leren tellen in het Swahili ;-) Meestal wordt er wel Engels gesproken, dus krijgen we veel mee.

Na de Clinical meeting gingen Elianne en ik naar de maternity. We mochten meteen toekijken hoe een lief klein babytje op de wereld kwam na een keizersnede. WAUW! 

Nog een heel grappig iets; Tanzanianen geven iedereen altijd de hand. Soms geeft iemand mij een hand en dan houdt hij mijn hand het hele gesprek vast (super ongemakkelijk, maar normaal hier). En soms geven ze me wel honderd keer tijdens een gesprek de hand, bij elke vraag die ze stellen ofzo haha. Vet grappig.

Vrijdag, zaterdag en zondag waren we vrij. We besloten daarom om maar een weekendje weg te gaan, naar Kigoma. Een stadje twee/drie uur verder hobbelen in een busje waar iedereen over elkaar heen hangt bij 35 graden, zó vol wordt hij gestopt. Gelukkig had ik geen zwoksel (zweet-oksel) tegen mijn hoofd gedrukt, ik zat op de lucky seat bij het raam, wat een prachtige uitzichten!! De eerste dag gingen we zwemmen bij een véél te luxe hotel, uitzicht op het lake Tanganyika. Wat een paradijselijk oord was dat! Omdat het hotel niet te betalen was, besloten we in een andere lodge te slapen. In onze achtertuin liepen de wilde zebra’s en de aapjes stalen ons ontbijt (spagetti met kippensoep…).
Wanneer we de struiken achter onze kamer (met hemelbed) indoken, kwamen we uit op een perfect privé strandje. Waauw, wat is het daar genieten. Groene natuur om ons heen, rotsblokken met aapjes en enorm helder water, waar je perfect kan snorkelen.

We hadden echt gehoopt dat we in Kigoma iets anders konden eten dan Rijst en Bonen. Volgens de lonely planet was in een bepaald restaurant het ‘broadest and biggest menu in town’. Wij daar natuurlijk als een malle heen, het menu: Fish, Meat, Rice en Chips. Ja, de gerechten die de nonnen elke avond voor ons maken in Kabanga staat weer op mijn favoriete lijstje na deze overhéérlijke precies-de-westerse-maaltijd-waar-we-op-hoopten (lees met sarcastische toon).

Na dit te gekke weekend zijn we weer begonnen met stagelopen. Vandaag hadden Elianne en ik niets te doen op de maternity ward (behalve vloer boenen en was wegbrengen). Daarom gingen we Karin en Sabrina helpen. We moesten de vitale functies van heel veel kindjes en moeders meten en ze wegen. Super leuk en ongeorganiseerd haha. We zijn druk op zoek naar een project waar we ons op kunnen storten. Maar daarvoor moeten we eerst nog iets meer oriënteren.

Het is de laatste dagen echt super heet, rond de 35c. Gelukkig zijn we smiddags altijd vrij om te chillen of om naar een internetcafé te gaan.
Ik vermaak me hier nog meer dan prima!!!
Heel veel liefs, vanuit het zonnige Kabanga!