Rustige week.

Hee lieve familie en vrienden 
Zo wat gaat de tijd snel zeg! Ik zit hier alweer een maand, nog vijf te gaan voordat ik jullie weer kan zien en weer een broodje knakworst kan eten.

We hebben nog steeds geen verblijfsvergunning en nog steeds geen project. Maar met het project zijn we wel druk bezig.
De afgelopen week was (gelukkig) veel minder heftig dan mijn eerste stage week. Samen met Elianne heb ik op de marternityward gestaan (met zwangere vrouwen en vrouwen die net bevallen zijn). ’s Ochtends vroeg begonnen we met het dweilen van de vloer en was weg brengen. Er lagen geen vrouwen te bevallen, dus gingen we steeds Sabrina en Karin helpen op de RCH; kindjes wegen, termperatuur en vitale functies van zwangere vrouwen (meestal jonger dan ik) meten. Heerlijke chaos. De moeders spreken geen engels, wij met woorden boeken een beetje Swahili proberen te spreken, kindjes die helemaal in paniek raken wanneer ze ons, Mzungu’s (blanken) zien, kindje die over Sabrina heen plast en verder 100 kinderen overal rond te hobbelen.

We zijn vorige week ook voor het eerst op outreach geweest. Met een jeep zouden we om 8 uur vertrekken, om 10 uur gingen we dan eindelijk weg. Ik dacht dat Kabanga de meest afgelegen plek ter wereld is, maar dat viel allemaal toch mee. Na twee uren door weilanden, over zandwegen en door dorpjes rijden, komen we aan in een dorpje. Vrouwen kregen voorlichting over de consequenties van zwanger worden en ze worden onderzocht. We mochten dan ook voelen hoe het kindje in de buik gedraaid ligt en luisteren naar het hartje. (natuurlijk allemaal zonder apparaten). De kindjes werden gewogen en vervolgens gevaccineerd.
Wij mochten de moeders vaccineren. Het was echt heel erg leuk om te zien. Wel wordt weer extra duidelijk in wat voor arm gebied wij zijn beland. Dat binnen twee uur rijden (met een auto die niemand heeft) pas een ziekenhuisje te bereiken is, is toch wel heftig.

Sinds dit weekend wonen er nog twee Mzungu’s in ons huis; Annelies en Jeroen. Zij doen hier onderzoek naar het opzetten van een nieuwe kliniek. Waarschijnlijk blijven zij nog 5 weken, gezellig!

Alles is hier zo ontzettend stoffig. Niets blijft schoon, al mijn witte kleren zijn rood. Onze douche is echt ijskoud, daar ga je zelfs met 30 graden niet zomaar onderstaan. Mijn haren was ik dan ook door bekers water over me heen te gieten. De kleding wassen we op de hand, door zelf water te koken. Dat is zo droog in de zon, tenzij er natuurlijk weer een tropische regenbui aankomt. Eens in de paar dagen komt er eens een tropische bui voorbij (gelukkig niet de hele dag door). Dit gaat meestal wel gepaard met enorm heftige onweersbuien. Verder is het hier meestal bloedje heet.

Zondag ochtend zijn we met een paar studenten mee geweest naar de kerk. Wauw, wat een feest is het daar! Een oude beppe ging nog meer los dan wij haha. Natuurlijk moesten we ook hier even voorin de kerk onszelf voorstellen. Echt tof om te zien hoe iedereen je steeds welkom heet.

Hopelijk gaat het goed met jullie en genieten jullie van het heerlijke lente zonnetje in Nederland ;-) Eet een paar knakworsten voor mij (stuur vooral géén foto). Heel veel liefs!